(Cisza. Przez moment jakby miał nie mówić wcale. W końcu zaczyna – spokojnie, bez napięcia.) Dziś coś mnie poruszyło.Nie wiem jeszcze, czy to było dobre, czy złe. Ale poruszyło. Podczas zajęć jeden z chłopaków czytał swoją pracę. O samotności.Nie takiej książkowej, nie tej „bo nie mam nikogo”.Tylko tej, która dopada cię, kiedy jesteś wśród ludzi….
Odcinek 14: „Coś zaczyna inaczej brzmieć” (Niewielka pauza przed pierwszym zdaniem – jakby Tomek szukał słów.) Nie wiem, czy się zmieniam.Ale coś… coś zaczyna inaczej brzmieć. Nie potrafię tego dokładnie nazwać. To nie jest żadna rewolucja, żadne „olśnienie”. Po prostu… jakby coś się przestawiło. Cicho. Pod skórą. Wczoraj słuchałem czyjejś pracy. Chyba najtrudniejszej, jaką tu…
(Wdech, długie milczenie przed pierwszym zdaniem) Nie wiem, co było trudniejsze. Sam moment, gdy zacząłem pisać… czy to, że potem musiałem to przeczytać na głos. Albo nie. Może najgorsze było słuchanie, co inni mają do powiedzenia na ten temat. (Trochę cięższy oddech, jakby emocje jeszcze były żywe.) Dostałem pierwszą pracę do napisania. Miałem opisać swoje…
(Westchnienie, jakby chwilowe zawahanie przed mówieniem.) To dziwne.Nie tak to sobie wyobrażałem. Myślałem, że ten ośrodek będzie… zimny. Surowy. Że wszyscy będą tu chodzić jak cienie, spuszczać głowy i odliczać dni do wyjścia. Że będzie się tu czuło ciężar. A jest… inaczej. Nie mówię, że jest lekko – nie jest. Ale ta atmosfera… jest w…
(Jest słyszalny głęboki oddech, jakby wahanie przed rozpoczęciem.) Jestem tutaj. W ośrodku. Pierwszy dzień.Nie wiem, jak to opisać… Nie wiem nawet, co właściwie czuję. Może nic. Może złość. A może… strach. (Z krótkim śmiechem, pełnym ironii):Zaczęło się od medytacji. Medytacji. Serio? Jak to ma mi pomóc? Siedziałem tam, w milczeniu, próbując uspokoić myśli, ale w…
Nigdy nie myślałem, że życie sprowadzi mnie do tego miejsca. Do punktu, w którym każda decyzja wydaje się mieć ciężar góry na plecach. Wczoraj siedziałem w kuchni, długo po tym, jak Anka i Zosia poszły spać. Na stole leżała kartka – adres ośrodka, numer telefonu… wszystko gotowe. Tylko ja… ja nie byłem gotowy. (Z ciężkim…
(Muzyka w tle – smutna, spokojna) (z ciężkim westchnieniem):Nie sądziłem, że to do tego dojdzie. Chyba nikt nie jest na to gotowy… na ten moment, kiedy wszystko, co uważałeś za pewne, nagle pęka.Wczoraj… wczoraj znowu się pokłóciliśmy z Anką. Tym razem… to było inne. W jej oczach widziałem coś, czego wcześniej nie było. Może to…
(Tomek zaczyna mówić po dłuższej przerwie. Jego głos brzmi zmęczony i przytłoczony.) Cześć. Wiem, że ostatnio dużo narzekam na tę terapię. Ale… to nie o to chodzi. Chciałem dziś opowiedzieć o czymś innym. O Zosi. Ostatnio… ona zaczęła mnie uważniej obserwować. Moja córka. Zawsze była taka bystra, może nawet za bardzo. W każdym razie, widzę,…
(Tomek zaczyna mówić, jego głos brzmi bardziej zmęczony i rozdrażniony niż zwykle. Słychać, że z czymś się zmaga, ale stara się to ukryć.) Cześć. Dziś… nie wiem, od czego zacząć. Może od tego, że czuję się trochę bez sensu. Chodzę na tę terapię. Naprawdę, chodzę. Raz w tygodniu siadam naprzeciwko terapeuty, on pyta, ja odpowiadam….
(Tomek zaczyna mówić po dłuższej ciszy. Jego głos brzmi spokojnie, ale nieco rozdrażniony, jakby sam próbował siebie przekonać do tego, co mówi.) Cześć. Dziś znowu coś o terapii… Chyba powinienem już przywyknąć, nie? No, bo w sumie… niby chodzę na te spotkania. Niby rozmawiam. Ale… nie wiem. Czuję, że to wszystko nie do końca działa….
